اشعار

منی که غرق گناهم، شکسته بال و پرم            چگـونه نـام بـلـند تو را به لب بـبرم؟!

اگر که دوست نداری “خدا خدای” مرا            اجازه هست صدایت کنم به چشم ترم؟!

خودم نیـامده‌ام نیـمه شب به درگـاهت            تو خواستی که بیافتد به این حرم گذرم

بیا مـرا جلـوی دیگـران خـراب مکـن            بگیر دست مرا که به سنگ خورده سرم

مرا ببخـش و دوباره بگیر در آغـوش            قـسم به حُـرمت خـون مدافـعـان حـرم

بـنا نـبـود فـقـط خـوب‌ها حرم بـرونـد            شبی بـیـا و مـرا هـم به کـربـلا بـبـرم

تـمام هـستی من هـست مـادر و پـدرم            فـدای حـضرت اربـاب مـادر و پـدرم

اگر حـسین نـشد عـاقـبت کـفـن بـشود            چگونه نوکرم و بهر خود کفن بخرم؟!

هـنوز نـیـمۀ شب‌هـای جـمـعـه می‌آیـد            نـوای مـادر او: تـشنه ذبـح شد پـسرم

کسی‌که از تو و از داغ تو خـبر دارد            هـمیـشـه در غـم تـو دیـدگان تـر دارد

دلی که سوخت برایت خدا بهایش داد             خـدا به سـوخـتگان غـمت نظـر دارد

قـسـم به نـالـۀ زهـرا کـسی نـمی‌مـانـد            اگـر که پـرده خـدا از غـم تو بر دارد

مـن از تــلاطـم امـــواج آب دانــسـتـم            که در مصیـبت تو آب هم جگـر دارد

به ساحت حرمت میرسد هرآن کس که            شبـیه فـطرس درگـاه بـال و پَـر دارد

به جـمع گـریه کـنان حـسین و کرببلا            ببـین ز عـرش خـدا فـاطمه نظر دارد

ای روح عشق، معنی خلد برین، حسین           راز و نیاز روز و شب راغـبین، حسین

مـا در کـنـار تو هـمـه آسـوده خـاطـریم           واضح ترین تجلی حِصن حَصین، حسین

هـیـئـت اگـر نـبـود هـدایـت نـمـی شـدیـم           روحی فداك، حضرت عشق آفرین، حسین

اول خـدا بـرای تو روضه گـرفـته است           اول گریست بهـر تو روح الامین حسین

مـا نـوکـران مــادر فـضـل و کـرامـتـیـم           ما را بخـر به حـرمت اُم الـبـنـین حسین

محـشر هـمه به دور شما سیـنه می‌زنـیم           با این نـوا و زمزمۀ دلنـشـین "حسین..."

بـنــده بــدون گـریـه مـقــرب نـمـی‌شـود           این نکته نزد ما شده عـین الیقـین حسین

یک سـال می‌شـود که به فکـر زیـارتـیم           ما را به کـربـلا بـرسان اربعـین حـسین

عمری است آه ما همه از آه زینب است           در گوش ماست سوز ندایی حزین "حسین"

رحمی به حال خواهر خود کن مقـابلش           پرپر نزن، نکـش بدنت را زمین، حسین

بالای نـیـزه رفـتی و از حال رفـته است           در پای نیزه خواهر خود را ببین، حسین

قـلـبی که با حـضور شـما پـا نمی‌شود            مـحـبـوب خـانـوادۀ زهــرا نـمـی‌شـود

انـسان بی‌حـسین چـو بیـمـار لاعـلاج            دردش به هـیـچ وجـه مـداوا نـمی‌شود

عین هزار سال رکوعش قـبول نیست            قـدّی که سـمـت کـربـبـلا تـا نـمی‌شود

تنها نه اینکه زنده کند مُرده را حسین            بـی‌مـهـر او مسیـح، مسیـحـا نمی‌شود

همچون رسالتی که روی دوش مصطفاست            جز او کسی به دوش نبی جا نمی‌شود

روزی به روی سینۀ احمد نشسته بود            امـروز، شـمـر از بدنـش پـا نـمی‌شود

می‌خواست از گـلو سر او را جدا کند            خـیـلی تـلاش می‌کـند… امـا نمی‌شود

جز آن که از قـفـا ببـرد از حسین سر            از کـار قـاتـلـش گـرهـی وا نـمی‌شـود

دلی که نیست حـسینـیۀ غـمت دل نیست           بـدون حُـب تو ایـمان خـلق کـامل نیست

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عـمر           به غیر بیـرق تو بیـرقی حـمـایـل نیست

بـریـده‌ام ز هـمه تـا رسـم بـه درگـاهـت           چنان که عقـربۀ دل بجز تو مایل نیست

به راه عـشق تو باید که جـان فـدا کردن           اگر چه جان جهان در ره تو قابل نیست

به تـیغ پـیک اجـل بـوسـه می زنم آن دم           که روح و جان مرا جلوۀ تو شامل نیست

چنان که نـار بـسوزد تـمـام قامت چوب           دل بدون تو را جز شراره حاصل نیست

همای اوج سعـادت به بام اوست همیشه           هرآنکه در همۀ عمر از تو غافل نیست

تو آن جهاد کبـیـری که نیـست مانـنـدت           که راه توست حقیقت که راه باطل نیست

به جای دوش پیمبر نشسته‌ای تو به نیزه           چه شد که رأس تو را غیر تشت منزل نیست

هر چند که از داغ تو مرثیه به دوشم            یک آهِ عـزا را به دو عـالـم نـفـروشم

مـن طـایـر قـدسـم به زمیـن آمـده‌ام تا            از برکۀ انـدوه تو یک جـرعـه بنوشم

شور تو شعوری به من آموخت که تا مرگ            در بزم غمت کم نشود جوش و خروشم

بـا روی سـیــاه آمــده‌ام نــوکــری تـو            لطف تو به من گفت که چون جون بکوشم

عمری است که روی لب من نام "حسین" است            ذکری به جز این ذکر نرفته است به گوشم

بر تو نکـنم گـریه کم از مـرغ هـوایـم            در سوگ تو ضجّه نزنم کم ز وحوشم

ای کاش به جای کفن ای بی‌کفن ارباب            پـیـراهـن مـشکـی عـزای تـو بـپـوشـم

رحمـت واسعـۀ حیِّ تعالی‌ست حـسین            سایۀ رحمت او بر سر دنیاست حسین

ما هـمه عـبـد خـدا اوسـت ابـاعـبـدالله            ما عبیدیم همه سرور و مولاست حسین

زینت دوش نبی نور دو چـشمان علی            ضربـان دل صدیـقـۀ کـبراست حسین

تا دم آخـر خود فکـر گـنـهکـاران بود            ایهـاالـناس بـبـیـنـید چه آقـاست حسین

هـمۀ خـواسته‌اش بود که دسـتی گـیرد            ورنه از دست کسی آب نمی‌خواست حسین

چون پدر داغ پسر دید خودش میمیرد            کشتنش نیزه و شمشیر نمی‌خواست حسین

پر می‌زنـد دلـم به هـوای نگـاهـتان            تا کـربلا - به شهر شما - بارگـاهتان

تا اینکه خـرج بزم عزای شما شوم            عمریست میشود که نشستم به راهتان

از کـودکـی درون حـسیـنـیه بـوده‌ام            بوده سـرم به سایـۀ چـتـر پـناهـتـان

آیـا نـمـی‌شـود کـه بـرای سـعــادتـم            من هم شـوم غـلام غـلام سیـاهـتان

اینجا هـمه برای شما گـریه می‌کنند            از ماجرای بی‌کسی و سوز و آهتان

من آب میشوم ز خجالت که آن غروب            یک نیزۀ شکـسته شده تکیه گاهتان

ای وای من که بوی گل یاس میدهد            هر قطره خون خاکی آن قتلگاهتان

تـنهاتـریـن امـام؛ شهـیـد بـدون سـر            با ما کسی نگـفت چه بوده گـناهتان

مهر حسین روشنی جـان مـؤمن است            گـریه بر او نشانه ایـمان مـؤمن است

شب در نماز روضه به معراج میرود            تسبیح اشک سجده پنهـان مؤمن است

دنیا بـدون روضه نـفـس گـیر می‌شود            هر شهر بی‌حسینیه زندان مؤمن است

مثل ستاره در شب دنیا مشخص است            اشک و دعا چراغ شبستان مؤمن است

تنها جبـین نشانه عـمق خلوص نیست            تندیس نور بسته به چشمان مؤمن است

کـوه صفـا کـنار صفـای شما کم است            ذبـح مـنـا به پـای مـنـای شما کم است

من از تو پـادشـاهـی عـالـم نخـواسـتم            این چـیزها برای گـدای شـما کم است

آمــاده‌ام کـه دعـبـل دربــارتـان شــوم            بـر شانـه‌ام هـنوز عـبای شما کم است

در ثـبـت اسـم نـوکـریـم گـیـر کـرده‌ام            وقتی که مهر کرب و بلای شما کم است

دیگـر نـمی‌شود نـفـس راحـتـی کـشیـد            اینجا چقدر حال و هوای شما کم است

مـاهـا کجـا و دست عـلـمـدارتان کجـا            سرها به خـیر مقـدم پای شما کم است

زخم شما که خوب نشد خاک بر سرم            این گریه‌ها چقـدر برای شما کم است

در قـتـلگـاه لحـظـۀ تـقـطـیع جـسـمتان            معلوم شد که چند هجای شما کم است

دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم            دو قدم روضه بخوانم...دو قدم گریه کنم

بروم سمت ضریحی که بهشتم آنجاست            بـرسم پـیـش نگـارم...برسم گریه کنم

دست خود را گره بر گوشۀ شش گوشه کنم            درد دل با خود ارباب کنم...گریه کنم

کارم این است که سمت حرمش رو کنم و            از همین دور سلامش بدهم گریه کنم؟

چاره ای جز غم دوری حرم نیست که نیست            بـگـذاریـد به بـیـچـارگی ام گـریـه کنم

قسمتم نیست که من زائر شش گوشه شوم            بـروم بر بـد اعـمـال خـودم گـریه کنم

سال نو آمد و من کرب و بلایی نشدم            دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم

یعـقوب های چشم مرا گـریه پیـر کرد            عطر حرم رسید و مرا هم اسیـر کرد

بیـش از گـدا نبـودم و اما به لـطف تو            رخت غـلامـی تو مـرا هـم امیـر کرد

دیگر غذای خانۀ مان باب میل نیست            تنهـا مـرا غـذای عـزاخـانه سیـر کرد

هر شب برای زخم لبت گریه می کنم            غمهای روضۀ تو مرا گوشه گیر کرد

بر روی نیزه رفت که ما بندگی کـنیم            آقای ما کرم به صغـیر و کـبـیـر کرد

تا پشت و روی پیکرتان را یکی کـند            ده تا سـواره را عـمر سعد اجـیـر کرد

وقـتـی کـفـن بـرای تن پـاره ات نـبـود            با احتیاط پیکرتان را حصیر کرد…

فـطـرس بـیا سـلام مـرا تا حـرم بـبـر            یعقوب های چشم مرا روضه پیر کرد

تو كيستی كه گرفتي به هر دلي وطنی؟           كه نه در انجـمنی، ني بـرون ز انجمنی
محمدي؟ نه! علي؟ نه! حسن؟ نه! پس تو كه‌ای؟           كه جلوه‌ها بنمودی چو گل به هر چمنی

جگر خـراش عـقـیقی خراش بر جگری           سخن گداز و سخن آفرین و خوش سخنی
به خُـلق، مثل محمد؛ به خوی، مثل علی           به روی، از هـمـۀ خـلـق، خلـقت حـسنی
تو آن حسين غريبي كه زير خنجر شمر           به فـكـر رنج و غـم شيـعـيان‌ خويشتـنی
تو آن حسين‌ شهيدي كه در كـنار فـرات           شدي شهـيد و نـكـردی ز آب، تر، دهـنی
تو آن حسين غـريـبی كه روز عـاشورا           جهان مصالحه كردی، به كهنه پيرهـنی

بـلی بـلی تو هـمـانی که روز عـاشـورا           ز ظلـم قـوم ستـمگـر، نبـرده یک کـفـنی
تو آن حـسین غـریـبـی که خـانه خـولـی           سرت به کنج حیاط و جـداست از بـدنی
تو آن حسين وحيدی كه زد به لعـل لبت           يزيد، چوب، بگفتا: چه خوش لب و دهنی

خموش ناصردین شو که زینب مضطر           بگـفت نیست بدوران ستم کشی چو منی

رمـیـده ایـم بیـا و شـكـار كـن ما را            به نوكری خودت اخـتیار كن ما را

به پـای آبـلـه دار پـیـاده گـان حـرم            بیا به كشتی عشقت سوار كن ما را

اگرچه چشمه اشك است چشم نوكرتان            به پای كـوه غـمت آبشار كن ما را

دو چشم اگر كه بگریند تیغه دو لبند            به حرمت پدرت ذوالفقار كن ما را

عوض نمی شوم الا به كیمیای نگاه            چنان زهیر به عشقت دچار كن ما را

قسم به موی سپید حبیب، شاه غریب            شهـیـد راه محـبت دوبـار كن ما را

اگر به درد خودت هم نخورد این دل سنگ            ببر مدیـنه و سنگ مـزار كن ما را

به"مجلسی"كه در آن از"بِحار"می خوانیم            به اذن مـادرت ابـر بهـار كن ما را

مگر نه اینكه سرت دست نیزه دار افتاد            بـیـا و ملـعـبـه نـیـزه دار كـن ما را

هرجا که هست ذکر تو مأوای بهتری ست            دنیای در کـنار تو دنـیای بهـتری ست

بین بهـشت و روضه مـردد نمی شویم            زیرا که روضه جنت الاعلای بهتری ست

عیسی پـرنده کرد اگر خـاک مرده را            آقای ما حـسین مسیحـای بهـتری ست

ما کوه حاجـتـیم ولی بوسه بر ضریح            از حضرت کـریـم تـمنای بهتری ست

در زیـر آسـمـان خـدا از تـمـام خـاک            آقای من حسینـیه ات جای بهتری ست

دیــدم کـه کــفـشـدار دم هـیـآتـت شـده            فرزند خوب نعمت عظمای بهتری ست

با گـریه بر غـمت دلمان آسمانی است            با اشک زنده ایم که تقوای بهتری ست

مـیـلـی بـرای گـوهـر دنـیـا نـداشـتـیـم            مهـر حسین گـوهر دنیای بهـتری ست

وقتی کنار شمس تو صاحب ضریح شد            یعنی "حبیب" نوکر شیدای بهتری ست

صد شکر میکنم که گرفتار تو شدم            منّـت نـهـاده اى و عـزادار تو شـدم

احـرام عـشـق بسته به میـقـات آمدم            حیران کوى وصل به دیدار تو شدم

یک عمر روسیاهى من را حلال کن            کـردم گـنـاه و بـاعـث آزار تو شدم

تا خویش را عزیز کنم نذر مـادرت            یا ایـهـا الـغـریب طـرفـدار تو شـدم

سر بند نوکرى تو بستم به این امید            تو میخرى مرا سوى بازار تو شدم

این اشگ را که راه گرفته ز چشم تر            دارد نشان که محرم اسرار تو شدم

تا گـم شدم مـیان ره غـفـلت و گـناه            راهى به راه عشق ز انوار تو شدم

بر جان خریده ام همه زخم زبان خلق            بر نام تو قـسم همه جـا یـار تو شدم

تا خـواستـم به نـوکـریت کم بیاورم            نـاخـواسته دخـیـل عـلـمدار تو شدم

ما راهـیـان کـرب وبـلائـیـم تـا ابـد            سـیـنـه زنـان خـون خـدایـیـم تـا ابـد

قـبـلـه نـمـای اهـل ولا کـربـلای تو            دارد هـمیـشه بوی خـدا نیـنـوای تو

تـا تو دلـیـل راه منی، گـم نمی شوم            راه بهشت می رود از روضه های تو

عشق شما خوش است ز گهواره تا به گور            خوشبخت آنکه پیر شد آقا به پای تو

پهلو زند به کوثر و تسنیم و سلسبیل            ته مانـده ای ز چایی داغ عـزای تو

حُسن ختام بهتر از این میشود مگر؟            شد روسفید " جونِ" سیاه از دعای تو

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            شد پـرچـم خدا سر از تن جدای تو

از حنجـر بریدـۀ خشکیده ات هـنوز            آید به گوش عـالـم هستی صدای تو

در شعـلۀ محرم تو کـائنات سوخت            سنگ است آن دلی که نسوزد برای تو

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق            فانی است کل عالم و باقی بقـای تو

نام حـسین را که نـوشتـم قـلم گریست            اول قـلم گریست سپس دفترم گریست

هر چند باعث همۀ گریه ها (غـم) است            اما همین که داغ تو را دید غم، گریست

با ارزش است پیش تو و مادرت حسین            آن چشمها که از غم تو دم به دم گریست

اشکی نداشت چشم من از کثرت گناه            آن را به حق فاطمه دادم قسم، گریست

خوشبخت آن که بین حسینیه گریه کرد            خوشبخت تر کسی که میان حرم گریست

گوشه به گوشه کرببلا روضه های توست            اینگـونه بود زائـر تو هر قـدم گریست

یک قطره اش شفاعت یوم الورود ماست            چشمان ما برای تو با این رقم گریست

در روز حشر حسرت بسیار می خورد            هر کس که در مصیبت ارباب کم گریست

حـسیـن آییـنـه دار جـمـال توحید است            حسین جلـوه نـمای جـلال توحید است

حسین منحصراً واصل الی الحق است            حـسین مـظهـر تام کـمـال توحید است

خدا برای خودش حجّت موجّه ساخت            حـسین معـجـزۀ بی مثـال توحـید است

مقـام اول خـلـقت به حضرت حق داد            طلای سیـنـۀ خالـق مـدال توحید است

اسـاس مـکـتـب یـكـتـا پـرسـتی عـالـم            چه مستند، سندی در قبال توحید است

به راه غیر مرو! کعبه گم نکن حاجی            ره حـسیـن، ره اتـصـال تـوحـید است

شعور هر که ندارد! بما چه مربوط است            که شور سینه زنی اوج حال توحید است

حرامزاده سرش را چه بد جدا میکرد            حسیـن ذبـح عـظـیم حلال توحید است

هـزارپـاره شد او! تا احـد به جـا مـاند            چه شرحه شرحه تنی! شرح حال توحید است

در حرم پیچید عطر سیب؛ زائر فیض برد          هرکسی در بارگاهت بود حاضر فیض برد

با بیان روضه هایت پلک من هم خیس شد          چشمهایم چون زمین خشک و بایر فیض برد

قـطـره های خون تو سهم زمین شد بیشتر          بیشتر از آسمـانـهـا خـاکِ حائـر فیض برد

منبرت شد گاه روی نیزه، گاهی بین طشت          خواهرت با گریه پای این منابر فیض برد

بر تن عـریـان تو این بیتـهـا مرثـیه خواند          اشکهای مادرت تا ریخت، شاعر فیض برد

بین اصحابت دو دفعه جان به تو تقدیم کرد          بیشتر یعـنی، حبیب بن مظاهر فـیض برد

گرم در آغوش تو، بیش از طلاهای ضریح          بـوریـا ی کـهـنـۀ بـیـت عشائـر فیض برد